بزرگنمایی:
مدیر مؤسسه جهاد تبیین و سواد رسانه‌ای با بیان اینکه آنچه امام علی(ع) را در بحث حکومت‌داری به سکوت ۲۵ ساله واداشت اتحاد اسلامی بود، اظهار کرد: امام علی(ع) وحدت را نعمت الهی و اختلاف بین مذاهب را عذاب الهی می‌دانستند لذا اتحاد بین مسلمانان را به عنوان بزرگ‌ترین آرزو و آمالش رعایت می‌کرد.
به گزارش دیار مفرغ ،امیرعلی‌حیدر امیری، مدیر مؤسسه جهاد تبیین و سواد رسانه‌ای با گرامیداشت ایام ولادت باسعادت امام علی(ع) با اشاره به نام‌گذاری سالروز ولادت امام علی(ع) به روز پدر و اینکه در روایتی از پیامبر(ص) داریم که فرمود: «یا علی! شناختن تو راحت نیست» بر لزوم شناخت ابعاد شخصیتی این امام همام و الگوگیری پدران از سبک زندگی علوی تأکید کرد و گفت: اگر بتوانیم ابعاد شخصیت امیرالمومنین را بیشتر بشناسیم الگو و اسوه بودن حضرت هم بیشتر در ما تأثیر خواهد گذاشت.
وی سخاوت، صبر، بردباری، حُسن خُلق و مرد عمل بودن را بخشی از ویژگیهای شخصیتی امام علی(ع) برشمرد که لازم است پدران در زندگی خود با الگوگیری از امام علی(ع) مدنظر قرار دهند.
امیری با اشاره به سیره سیاسی و حکومت‌داری امام علی(ع) و معیارهای ایشان در عزل و نصب کارگزاران و اینکه امام علی(ع) در عزل و نصب کارگزاران معیارهای خاصی داشت، اضافه کرد: از نگاه امام علی(ع) شخصی که حکمران مسلمین می‌شود میبایست تقوا داشته باشد، دومین موضوعی که امام علی(ع) مدنظر داشت گزینش مدیران شایسته بر اساس مبانی فقه اسلامی بود و از دیگر معیارهای مدنظر ایشان می‌توان به رضایت‌مندی عامه مردم و جلب نظر مردم اشاره کرد.
وی ادامه داد: یکی دیگر از معیارهای امام علی(ع) برای انتخاب کارگزاران تدبیر و توانایی شخص است ایشان تلاش داشتند اشخاصی توانا، متخصص و تدبیرگر را انتخاب کند تا بر مبنای دانش حکومت کنند.
این مدرس دانشگاه با بیان اینکه امام علی(ع) اگر کارگزاری ظلم و ستم می‌کرد بلافاصله او را عزل می‌کرد، اظهار کرد: خیانت به بیت‌المال، گمراهی، فساد و بدرفتاری با مردم نیز از دیگر معیارها برای عزل کارگزاران بود.
این تحلیلگر مسائل سیاسی راستگویی و درستکاری، قانون‌محوری، انتقادپذیری، مرم‌سالاری، انسان‌محوری و احترام به آزادی‌های معقول را از اصول سیاست در سیره علوی برشمرد و گفت: شایسته‌سالاری یکی از مهمترین اصول سیاست در سیره علوی است، در سیاست امام علی(ع) مناصب در گرو شایستگی‌ها بود و هیچ نوع رابطه بر ضابطه حکومت نمیکرد وی تلاش می‌کرد افراد نالایق را از کارهای کیلدی بردارد و افراد امین و مخلص را روی کار بیاورد.
مدیر مؤسسه جهاد تبیین و سواد رسانه‌ای در رابطه با استراتژی‌ای که باعث شد حضرت امام علی(ع) بعد از رحلت پیامبراکرم(ص)، 25 سال از عمرش را با گوشه‌نشینی، سکوت و همکاری با خلفا سپری کند، گفت: امام علی(ع) اگر برای احقاق حق خود قیام نکرد و سکوت کرد دال بر ضعف ایشان نبود بلکه سیاست آن حضرت در وهله اول عدم پذیرش حکومت بود.
امیری اضافه کرد: امام علی(ع) حکومت را برای حفظ و اجرای قوانین اسلام و احقاق حق و احیای سنت رسول خدا(ص) می‌خواستند لذا برای اینکه در بین مسلمین مشکلی پیش نیاید و دین از بین نرود تلاش می‌کرد در مبحث حکومت‌داری ورود پیدا نکند و سکوت کند.
وی با اشاره به اینکه برای امام علی(ع) همواره حفظ دین اولویت داشت، نه حفظ قدرت، اظهار کرد: این امام همام در کشاکش جنگ صفین می‌فرماید: «خدایا! تو آگاهی که انگیزه ما برای جنگ، رغبت به زمامداری و به دست آوردن مال و منال بی‌ارزش دنیا نبود، بلکه ما می‌خواستیم با این اقدامات نظامی، احکام و آثار فراموش شده دین تو را به صحنه برگردانیم و اصلاحات اجتماعی را انجام دهیم تا بندگان مظلوم تو امنیت داشته باشند و حدود تعطیل شده تو اجرا گردد».(خطبه 131)
امیری با بیان اینکه امام علی(ع) همچنین در بیان انگیزه نشستن و قیام نکردن خویش در خطبه 119می‌فرماید: «خدا را سوگند اگر ترس از وقوع تفرقه در میان مسلمانان و بازگشت کفر و نابودی دین نبود، با آنان به گونه دیگر برخورد می‌کردم»، گفت: این امام همام یکی دیگر از عوامل سکوتش را که در خطبه 24 نهج‌البلاغه به آن اشاره شده است چنین بر می‌شمارد: «در کار خویش اندیشه کردم، دیدم که جز اعضای خانواده ام، یاوری ندارم».
مدیر مؤسسه جهاد تبیین و سواد رسانه‌ای با یادآوری اینکه آنچه امام علی(ع) را در بحث حکومت‌داری به سکوت واداشت اتحاد اسلامی بود چون وحدت و اتحاد جهان اسلام یکی از مسائل مهم و عمده مسلمانان است و در فرهنگ اسلام به آن توجه ویژه‌ای شده است، ادامه داد: امام على(ع) به عنوان مصلح از منادیان و طلایه‌داران اتحاد مى‌باشد. او خود را شیفته و حریص‌ترین انسان نسبت به وحدت مسلمانان دانسته و یکى از علل بیست و پنج سال سکوت خود در برابر خلفا را حفظ وحدت اسلامى یاد نمود.
این کارشناس فرهنگی با بیان اینکه امام علی(ع) وحدت را نعمت الهی و اختلاف بین مذاهب را عذاب الهی می‌دانستند لذا اتحاد بین مسلمانان را به عنوان بزرگ‌ترین آرزو و آمالش رعایت می‌کرد، در رابطه با چگونگی رفتار حضرت با مخالفان فکری حکومتش و با مخالفان توطئه‌گر، گفت: امام علی(ع) با معارضان دوگونه برخورد داشته است: برخورد با سران انحراف و گمراهی؛ آنان که با علم و آگاهی، جمعی را به وادی ضلالت کشاندند و برخورد با زیر مجموعه، یا بدنه معارضان که نوعاً افرادی ناآگاه و غیر مغرض‌اند، برخورد حضرت با گروه اول ابتدا نصیحت و ارشاد و سپس برخورد قاطع انقلابی بوده است. ولی برخورد حضرت با گروه دوم ماهیتاً با گروه اول، متفاوت بوده است. تمام تلاش حضرت در سه نبردی که داشت این بود که بدنه اصلی مخالفان خویش را از سر آن جدا کند.
این تحلیلگر مسائل سیاسی غرب آسیا ادامه داد: بر این اساس است که بر آگاه کردن مخالفان از عمق توطئه تلاش فوق‌العاده داشت و شاهد آن خطبه‌های فراوانی است که حضرت پیش از جنگ جمل، نهروان و صفین ایراد کرده و به دوستان خویش نیز دستور داد که خطبه‌های آگاهی‌بخش ایراد کنند.
مدیر مؤسسه جهاد تبیین و سواد رسانه‌ای با اشاره به تأکید امام علی(ع) بر نصیحت و ارشاد مخالفان و معارضان، گفت: در این مسیر، گاه حضرت مدتی جنگ را به تأخیر می‌انداخت تا زمینه فکر و اندیشه در مخالفان پدید آمده و از طریق انحراف، به صراط مستقیم هدایت شوند.